Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) jest najczęstszą postacią białaczki u dorosłych w krajach zachodnich. Mimo znacznych postępów w zrozumieniu biologii CLL oraz rozwoju nowych terapii, diagnostyka i prognozowanie tej choroby nadal napotyka wiele wyzwań. Dlatego poszukiwanie nowych biomarkerów i metod diagnostycznych jest niezbędne.

Obecnie stosowane metody diagnostyczne w CLL, takie jak morfologia krwi, immunofenotypowanie i badania cytogenetyczne, mają swoje ograniczenia. Nowe biomarkery mogą zapewnić wyższą czułość i specyficzność, umożliwiając dokładniejsze wykrywanie CLL na wcześniejszych etapach choroby. To z kolei może prowadzić do szybszego rozpoczęcia leczenia i lepszych wyników terapeutycznych. CLL może mieć objawy podobne do innych typów białaczek i chorób limfoproliferacyjnych, co utrudnia prawidłową diagnostykę. Nowe biomarkery mogłyby umożliwić dokładniejszą diagnostykę różnicową, pozwalając lekarzom na szybkie i precyzyjne określenie rodzaju białaczki, co jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego leczenia.

Prognostyczne znaczenie obecnie stosowanych markerów w CLL, takich jak delecja 17p czy mutacje TP53, jest dobrze znane. Jednakże, istnieje potrzeba identyfikacji dodatkowych biomarkerów, które mogłyby dostarczyć bardziej kompleksowych informacji na temat prognozy choroby. Nowe biomarkery mogą pomóc w lepszym zrozumieniu indywidualnego przebiegu choroby, umożliwiając bardziej spersonalizowane podejście do leczenia.

Minimalna choroba resztkowa (MRD) jest kluczowym czynnikiem prognostycznym w CLL. Nowe metody diagnostyczne, oparte na zaawansowanej analizie modyfikacji kwasów nukleinowych, mogą poprawić wykrywanie MRD, co jest niezbędne do oceny skuteczności terapii i podejmowania decyzji dotyczących dalszego leczenia.

Badania nad nowymi biomarkerami mogą również przyczynić się do głębszego zrozumienia biologii CLL. Identyfikacja specyficznych modyfikacji kwasów nukleinowych związanych z CLL może ujawnić nowe mechanizmy molekularne odpowiedzialne za rozwój i progresję choroby, co może prowadzić do odkrycia nowych celów terapeutycznych.

Wprowadzenie nowych biomarkerów i metod diagnostycznych w CLL jest kluczowe dla poprawy diagnostyki, prognozowania i monitorowania choroby. Wyższa czułość i specyficzność diagnostyki, możliwość wczesnej diagnostyki różnicowej, lepsze określenie prognozy, skuteczniejsze monitorowanie MRD oraz postęp w zrozumieniu biologii CLL to tylko niektóre z korzyści, jakie mogą wyniknąć z tych poszukiwań. Dlatego dalsze badania w tym zakresie są niezbędne dla poprawy opieki nad pacjentami z CLL.

Nasz zespół w toku wieloletnich badań podstawowych, finansowanych w ramach szeregu projektów badawczych, zidentyfikował kilka modyfikacji DNA związanych ze szlakami aktywnej demetylacji i deaminacji DNA, które nie tylko w wyraźny sposób różnicują pacjentów chorych CLL, ale również są predyktorami czasu do rozpoczęcia leczenia w CLL.

• w oparciu o dotychczasową wiedzę oraz dodatkowe analizy posiadanego materiału biologicznego dokonać wyboru biomarkera lub zestawu biomarkerów o największym potencjale diagnostycznym i prognostycznym w CLL, między innymi poprzez porównanie z dotychczas stosowanymi uznanymi biomarkerami
• dokonać adaptacji opracowanych przez nas technik analitycznych bazujących na ultrasprawnej chromatografii cieczowej z tandemową spektrometrią mas i cytometrii przepływowej do stanu w którym będzie możliwe ich wdrożenie w rutynowym laboratorium diagnostycznym, z uwzględnieniem ograniczeń regulacyjnych (zwłaszcza dyrektywy IVDR) i maksymalnej automatyzacji procesu analitycznego opracować optymalne procedury kalibracyjne i kontrolne
• zwalidować i przetestować opracowane rozwiązanie z uwzględnieniem etapów: pobierania, przechowywania i transportu materiału biologicznego, przygotowania materiału do badania, analizy instrumentalnej z wykorzystaniem różnych platform analitycznych dostępnych na rynku, interpretacji wyniku badania